Ακρυλικό σε Καμβά
Ο πίνακας αυτός, πήρε μορφή σε μια περίοδο όπου είχα σπάσει το δεξί – και καλό μου- χέρι. Έτσι, νιώθοντας ανίκανη να κάνω ακόμα και τα βασικά, είχα ανάγκη να δημιουργήσω κάτι, έστω και με το αριστερό χέρι. Κάτι που, έπειτα από μια συννεφιασμένη περίοδο, να μου φέρει την Γαλήνη.
Ο αρχιτέκτονας, όταν δεν μπορεί να “χτίσει”, σχεδιάζει. Όταν δεν έχει το κατάλληλο εργαλείο, επιστρατεύει το ένστικτο, τη φαντασία, την προσαρμοστικότητα. Έτσι και το έργο αυτό, μοιάζει με μια εικαστική αρχιτεκτονική της επιμονής, που χρησιμοποιεί το ίδιο το σώμα σε κατάσταση περιορισμού για να φέρει μια εσωτερική ισορροπία και γαλήνη. Η πράξη του να ζωγραφίσεις με το «μη κυρίαρχο» χέρι δεν είναι απλώς τεχνική πρόκληση· είναι ανακατανομή του ελέγχου, είναι επανεφεύρεση του εαυτού, είναι μια πράξη αναδιοργάνωσης, όπως ακριβώς και ένας χώρος που επανανοηματοδοτείται μετά από τραύμα ή αλλαγή. Σε αυτή τη συνθήκη, το έργο δεν είναι απλώς ένας πίνακας με ακρυλικά, αλλά ένα “καταφύγιο’’ -μια χωρική μεταφορά της Γαλήνης. Μια νέα ισορροπία, χτισμένη με διαφορετικά μέσα, σε έναν εσωτερικό χώρο που παράγει την αίσθηση της αποκατάστασης.
Πολύ εκφραστικός πίνακας και πολύ ελπιδοφόρο το μήνυμα που εκπέμπει ότι ακόμα και στη μεγαλύτερη κακουχία, στον πόνο και στην αίσθηση της αδυναμίας μπορεί να διαβούμε νέα μονοπάτια δημιουργικότητας!!