Η αρχιτεκτονική δεν είναι απλώς κατασκευή. Είναι ένα είδος καθρέφτη. Ένας καθρέφτης που μας παρατηρεί όσο τον παρατηρούμε. Οι χώροι που δημιουργούμε δεν είναι ουδέτεροι∙ έχουν άποψη, έχουν πρόθεση. Μας καθορίζουν. Μας λένε τι σημαίνει να ζεις, να κινείσαι, να υπάρχεις μέσα τους. Και σιγά-σιγά, γινόμαστε αυτό που βλέπουμε γύρω μας.
Από τη στιγμή που ο Θεός μάς έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του, όλοι γύρω μας προσπαθούν να κάνουν το ίδιο – να μας διαμορφώσουν, να μας καθορίσουν. Το πρόβλημα είναι ότι, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των άλλων, κάποιες φορές μπερδευόμαστε: ποιος είναι ο πραγματικός μας εαυτός και ποιος απλώς μια αντανάκλαση; Λένε πως είμαστε ό,τι κάνουμε, αλλά πώς μπορούμε να ξέρουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, όταν περνάμε τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας κάνοντας αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς;
Ο χώρος, λοιπόν, γίνεται κι αυτός ένας από αυτούς τους “άλλους”. Το σπίτι, το σχολείο, η πλατεία, η αίθουσα αναμονής, ακόμα και το κινητό μας γραφείο, γίνονται σκηνές όπου παίζουμε ρόλους που μας δόθηκαν. Αλλά… τι θα συνέβαινε αν ένας χώρος δεν απαιτούσε τίποτα από εμάς; Αν ήταν μια παύση από τις προσδοκίες; Ένας χώρος που δεν αντανακλά αυτό που οι άλλοι περιμένουν, αλλά αυτό που εμείς είμαστε, έστω και σιωπηλά; Ίσως τότε η αρχιτεκτονική να πάψει να είναι απλώς μορφή και να γίνει χειρονομία κατανόησης. Όχι μόνο για το πώς θέλουμε να ζήσουμε, αλλά και για το ποιοι είμαστε όταν δεν μας κοιτάζει κανείς.
Εξαιρετικό